Έχουν γραφτεί ήδη πολλά, έχουν «ποσταριστεί» τόσα και τόσα από ειδήμονες και μη στα social media και άλλα τόσα ακούγονται στα ραδιόφωνα, αλλά και… στα καφενεία, σχετικά με το χτεσινό τελικό Κυπέλλου. Τα πράγματα όμως είναι απλά, μάγκες.
Το Κύπελλο, μετά από όλη αυτήν την παρωδία που επικρατούσε στο «θεσμό», εδώ και δύο και πλέον μήνες ουσιαστικά (από τα επεισόδια της Τούμπας), αποτελεί παρελθόν, με νικητή απλώς την ομάδα που το ήθελε παραπάνω. Την ίδια ώρα, πραγματικά στο Λιμάνι φάνηκε να… βγάζουν την υποχρέωση μιας διαδικασίας που σίγουρα τους κούρασε, όχι μόνο σωματικά.
Ναι, η ΑΕΚ το ήθελε περισσότερο, ξεκάθαρα!
>Η ΑΕΚ, που τελευταία φορά σήκωσε τρόπαιο πρωταθλήματος το μακρινό 1994, και που από τότε μετρά τουλάχιστον σε επίπεδο εγχώριων τίτλων έξι Κύπελλα Ελλάδος, μαζί με το χτεσινό (1996, 1997, 2000, 2002, 2011 τα προηγούμενα, σε αυτό το διάστημα).
>Η ΑΕΚ, που πριν τη χτεσινή μεγάλη επιτυχία σήκωσε το τελευταίο της «δύσκολο» τρόπαιο το 2002, με τον Σάντος στον πάγκο της και με εξαιρετικό σύνολο στο γήπεδο, με Τσάρτα, Ίλια Ίβιτς, Νικολαΐδη και λοιπούς και πάλι απέναντι στον Ολυμπιακό του Τζιοβάνι, του Τζόλε, του Ζε Ελίας και των άλλων παικταράδων της εποχής.
>Η ΑΕΚ, που έκτοτε στους τελικούς του 2006 και του 2009, με αντιπάλους τους Πειραιώτες, γνώρισε ταπεινωτική ήττα στην πρώτη περίπτωση (0-3 στο Παγκρήτιο) και στην κόψη του ξυραφιού δε… μοιράστηκε το Κύπελλο στον «τελικό των τελικών» (4-4 κ.δ. και 14-15 στα πέναλτι υπέρ του ΟΣΦΠ).
>Η ΑΕΚ, που μέχρι πέρυσι αγωνιζόταν στη Φούτμπολ Λιγκ, που πρόπερσι ανέβαινε από την 3η εθνική κατηγορία και που το 2013 «έπεφτε», με τους παίκτες της κυριολεκτικά κυνηγημένους μέσα στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ.
>Η ΑΕΚ, που επέστρεψε και θέλει να επανέλθει δυναμικά στην ελίτ των «μεγάλων» του ελληνικού ποδοσφαίρου, μετά την δίχρονη περιπέτειά της.
>Ναι, αυτή η ΑΕΚ πήρε χθες την κούπα, σε μονό παιχνίδι, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έμοιαζε να κάνει αγγαρεία -όχι εσκεμμένη- κάτι που δεν πρέπει να μειώνει την επιτυχία της Ένωσης, αλλά και να μην εφησυχάζει τη διοίκησή της, που ενόψει νέας χρονιάς οφείλει να την κάνει πιο δυνατή.
Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχασε το Κύπελλο, όχι γιατί έχει κορεστεί από τίτλους και επιτυχίες, αλλά επειδή αντιμετώπισε κυριολεκτικά τον τελικό ως ένα παιχνίδι «άντε, 90 λεπτά να τελειώνουμε». Η παρουσία των ερυθρολεύκων χτες, απλώς, δεν έβγαλε ειδήσεις.
Ήταν γνωστό αυτήν τη χρονιά ότι στα πραγματικά δύσκολα και καίρια ματς, οι τρεις στους τέσσερις της άμυνας, Μαζουακού, Ντα Κόστα, Μποτία αποδεικνύονται ανεπαρκείς, με τον πρώτο να καρπώνεται και τη ρετσινιά του φανερά σχεδόν αδιάφορου καθ’ όλη τη χρονιά. Οι άλλοι δύο απλώς είναι «λίγοι», κάτι που φάνηκε και χτες, με το ελαφρυντικό ότι τουλάχιστον παλεύουν.
Επιπλέον, ο Ερνάνι ως μετεγγραφή προπονητή απέδειξε επίσης το ίδιο, αν και ξέρει πολλή μπάλα, ενώ όσο και αν οι μετά Χριστόν προφήτες ανακαλύπτουν παραπάνω ευθύνες στο Σίλβα περί μη χρήσης του Τσόρι από την αρχή ή του Καμπιάσο, να τους θυμίσουμε ότι ξεκίνησε ο κατεξοχήν γνώστης σημαντικών παιχνιδιών του Ολυμπιακού, ο Φουστέρ. Ο Ισπανός όμως δεν τα πήγε καλά, αλλά ποιος, αλήθεια, τα πήγε χτες;
Ούτε ο, άλλοτε «άγιος», Ρομπέρτο δεν κατάφερε να δείξει κάτι, δεχόμενος τις δύο από τις τρεις στην εστία τελικές προσπάθειες της ΑΕΚ. Και όταν πάλι σε ένα ματς των Πειραιωτών ο Σαλίνο αναδεικνύεται ως διασωθείς για την απόδοσή του, καθαρά λόγω και πάλι της μαχητικότητάς του, τότε ένας Ολυμπιακός δεν έχει καμία τύχη ακόμη και με αντίπαλο μια κατά τεκμήριο κατώτερη γενικότερα ομάδα. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Μάρκο Σϊλβα, εκ του αποτελέσματος φυσικά, έχει τις ευθύνες του, όπως τις είχε και στις επιτυχίες της σεζόν κι ενώ κλείνει κοντά ένα χρόνο στο Λιμάνι.
Επίσης, ο εκνευρισμός στον Ολυμπιακό ήταν φανερός και αναμφισβήτητα, του φταίει όλη αυτή η αναμονή, κάτι που δεν είναι ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ. Είναι αθλητές επαγγελματίες μεν, αλλά και ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουν , συνάμα όμως οι ψυχολογικές άμυνες δε λειτουργούν πάντα, ειδικά όταν τα κίνητρα μειώνονται λογικά, τη στιγμή που στον αντίποδα, στην ΑΕΚ, ένα τέτοιο τρόπαιο συνιστά όχι άλλο ένα Κύπελλο, αλλά μια κατάκτηση ηχηρή! Γι’ αυτό το λόγο, θα πρέπει απλώς να δεχτούν την ήττα με αυτοκριτική και να μη τα «ρίχνουν» στον Κοντονή, βγαίνοντας σοφότεροι από αυτήν την αποτυχία και όχι υπερόπτες, που τους φταίνε «τρίτοι».
Τρίτο και τελευταίο; Η κεντρική φωτογραφία του κειμένου και το χειροφίλημα του Τσόρι στη γλυκύτατη πιτσιρίκα. Και γι’ αυτό το στιγμιότυπο πόσα δε σχολιάστηκαν. Αλλά ζούμε στη χώρα που το απλό, το λογικό, το συγκινητικό και τελικά το αυτονόητο πρέπει να επικροτούνται υπέρ το δέον. Εδώ, λοιπόν δε θα το δείτε αυτό, παρά μόνο την υπενθύμιση πως οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και μπορούν να προσφέρουν και ανθρώπινες στιγμές, πέρα από κούπες, γκολ, πάσες ή δικαιολογημένες κάκιστες αποδόσεις (αν και ο Αργεντινός με τη μισάωρη συμμετοχή του ξέφυγε από το τελευταίο). Απλά τα πράγματα…