Δεν ήταν ποιητής, συνεπώς, δεν αναφέρομαι στο Γιάννη Ρίτσο, που «έφυγε» σαν σήμερα πριν 25 χρόνια. Δεν ήταν πολιτικός ή όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε μια «σημαίνουσα» προσωπικότητα. Δεν ήταν κάποιος διάσημος, αν και τον έμαθαν πολλοί τελικά και τον θυμούνται ακόμη. Δεν ήταν κάποιος «επιφανής» άνθρωπος της χώρας ή ένας γνωστός και λαοφιλής ηθοποιός. Τον ανιδιοτελή ρόλο του, ωστόσο, τον έπαιζε άψογα στην κερκίδα, όποτε και όπου έπαιζε η αγαπημένη του ομάδα. «Πάμε, όλοι χέρια πάνω, η τρομπέτα θα ηχήσει»…
Ήταν «παλαιστής» με το όνομα: Ατίλιο τον φώναζαν, Βασίλη Δουρίδα τον έλεγαν. Γιατί, αν και ευρισκόμενος στην κερκίδα, πάλευε συνέχεια μαζί με την ομάδα του, νοερά μες στο γήπεδο. Γιατί φούσκωνε τα χαρακτηριστικά μεγάλα μάγουλά του με αέρα και της έδινε στήριξη και ρυθμό για επίθεση, μέσα από το γλυκό ήχο της τρομπέτας του. Ολυμπιακός και Ατίλιο συνδέθηκαν για χρόνια και ακόμη συνδέονται, καθώς η τρομπέτα του αποτελεί πραγματικό κειμήλιο για την ομάδα του Πειραιά.
Έφυγε σαν σήμερα, 21 χρόνια πριν. Τον θυμάμαι ελάχιστα. Πώς να τον θυμάμαι άλλωστε, καθώς όταν «αποφάσισε» να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, ήμουν μόλις οχτώ ετών. Ένιωθα όμως πως τον έχω ζήσει, καθώς είναι -όχι ήταν- μια φιγούρα που σου μένει, είτε συμπαθείς είτε αντιπαθείς το σύλλογο του Μεγάλου Λιμανιού. Ο αξέχαστος Ατίλιο, άλλωστε, όπως στήριζε τον Ολυμπιακό, έτσι «δινόταν» και στην ομάδα της Εθνικής Ελλάδος, την οποία επίσης υπεραγαπούσε.
«Ως δια μαγείας, μόλις έφυγα και ήρθα στο γήπεδο, έγινα καλά», θα πει σε μια δήλωσή του, μία από τις τελευταίες του, μάλλον, καθώς το τέλος δε θα ήταν μακριά (για το επίγειο τέλος μιλάμε πάντα). Ήταν μια προσωπική δήλωση, που κάλλιστα πάντως μπορεί να βρίσκει ταύτιση σε όσους ακολουθούν κατά πόδας στα γήπεδα τις αγαπημένες τους ομάδες, σε όσους έχουν κάνει τρόπο ζωής να βρίσκονται στην κερκίδα με τη δύναμη της φωνής τους. Ακόμη και… χωρίς τρομπέτα στα χέρια και ανεξαρτήτως οπαδικού «χρώματος».
Ο «μεγάλος» -δυστυχώς όχι τόσο ηλικιακά- Ατίλιο έφυγε σχεδόν με την τρομπέτα στο στόμα… Με τα πνευμόνια του να τα δίνουν όλα, ακόμη και αν δεν είχαν τις ίδιες αντοχές, ακόμη και αν ήταν αυτά που τον πρόδωσαν τελικά, καθώς πέθανε από πνευμονικό οίδημα μόλις στα 52 του χρόνια. Τι παιχνίδια παίζει όμως η πουτάνα η ζωή, αφού αβαντάρει το θάνατο που καραδοκεί, ε; Ωστόσο, άνθρωποι/σύμβολα μένουν αθάνατοι και σ’ αυτό το κομμάτι ο θάνατος έχασε, έστω μια μάχη. Διότι, όσο και να ήθελε να τον εξαφανίσει από την ερυθρόλευκη κερκίδα, αυτός θα είναι εκεί, σε μια θέση που του ανήκει δικαιωματικά…
Ρεπορτάζ-αφιέρωμα του 1994 για το θάνατο του Ατίλιο:
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=tIoRNufZNjo[/embedyt]
Κλείνοντας, δράττομαι της ευκαιρίας -γιατί όλο και κάποιο παρεάκι θα γίνεται εκεί… πάνω, για να δουν μαζί το Θρύλο- να ζητήσω κάτι: Βασίλη Δουρίδα, δώσε χαιρετίσματα στο «αρρωστάκι» το Δημήτρη και πες του να μην κλείνει τα μάτια, ούτε να φεύγει από την παρέα, προκειμένου ν’ αλλάξει το γούρι…
