Ο ηθοποίος Λίο, χρειάζεται το Όσκαρ, όχι για την αναγνώριση αλλά για την φουκαριάρα τη μάνα του.
Υστερεί σε ταλέντο; Όχι. Υστερεί σε πάθος για τον κινηματογράφο; Σε καμία περίπτωση. Υστερεί σε προσαρμοστικότητα ή σε μεταδοτικότητα; Ακριβώς το αντίθετο. Για πολλούς, θυμίζει τους παλιούς αστέρες του σινεμά. Για άλλους, είναι ο πιο αναπάντεχα σπουδάιος ηθοποιός της γενιάς του, ο άνθρωπος που κατάφερε να ξεφύγει από τη ματαιοδοξία που ελοχεύει στο λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ. Από την ηλικία των 20 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016, μετράει 5 υποψηφιότητες, 4 σαν ηθοποιός και 1 σαν παραγωγός, στα βραβεία της Ακαδημίας. Όμως το πολυπόθητο χρυσό αγαλματίδιο δεν έχει πάει ποτέ στα χέρια του και παρουσιάζεται για αυτόν μια ουτοπία. Μέχρι που επέλεξε να υποδυθεί τον Χιού Γκλας, την αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου που «επέστρεψε» απο το σχεδόν βέβαιο θάνατό του και κατάφερε να τιμωρήσει το δολοφόνο του ινδιάνου γιου του.
Ο Τομ Χάρντι που υποδύεται τον Τζον Φιτζέραλντ, στην αρχή αρνήθηκε την πρόταση των παραγωγών με συνέπεια να τον επισκεφθεί ο ίδιος ο Ντι Κάπριο και να τον πείσει να πάρει το ρόλο. Προφανώς ο Λίο ήξερε πως έχοντας έναν αξιόλογο συμπρωταγωνιστή, θα τοποθετούσε ακόμη πιο ψηλά τον πήχη, σε συνεργασία πάντοτε με την σκηνοθετική ματιά του εξαιρετικού Μεξικανού, Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Συνέπεια της χημείας και της άριστης συνεργασίας αυτής της τριανδρίας ήταν το «The Revenant» να έχει κερδίσει ήδη 3 Χρυσές Σφαίρες και να είναι υποψήφιο για 12 Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου και αυτό για το οποίο γράφεται το κείμενο. Το Όσκαρ του Ά ανδρικού ρόλου. To Όσκαρ που έπρεπε να είχε πάρει χθες ο Ντι Κάπριο.
Το όνομα Λεονάρντο Ντι Κάπριο φέτος δε θα περαστεί μόνο στη λίστα των υποψηφίων αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα γραφτεί στην ιστορία του Θεσμού. Ήδη οι 5 φορές που έχει πάει ως υποψήφιος και έχει φύγει αφήνοντας πίσω του ποικίλα memes ήττας, είναι πολλές για να τις διαχειριστεί. Για αυτό το λόγο άλλωστε, μια συμπάθεια προς τον 41χρονο ηθοποιό όλοι την αισθανόμαστε και κακά τα ψέματα, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, θεωρούμε πως η Ακαδημία κάτι του χρωστάει.
Η πορεία του Ντι Κάπριο στο Χόλιγουντ είναι αν μη τι άλλο, απόλυτα ενδιαφέρουσα με το τρόπο που ξεκίνησε ως όμορφος νέος που γρήγορα έγινε αφίσα στα δωμάτια των κορασίδων της εποχής, μέχρι τις τελευταίες ερμηνείες του που πραγματικά πρέπει να διδάσκονται σε σχολές υποκριτικής. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο Ρόμπερτ ντε Νίρο τον επέλεξε ανάμεσα σε εκατοντάδες αγόρια για το ρόλο στην ταινία «This boy’s life» ενώ την ίδια χρονιά το 1993 κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον ρόλο του Άρνι Γρέιπ, δίπλα στον Τζόνι Ντεπ, στην ταινία «What’s Eating Gilbert Grape». Δυο χρόνια αργότερα θα αναγκάσει ολόκληρη Σάρον Στόουν, να πληρώσει το μισθό του για το Γουέστερν «Γρήγορη και Θανάσιμη» με ονόματα όπως τον Τζιν Χάκμαν και τον Ράσελ Κρόου να συμπληρώνουν το βασικό καστ.
Και μετά ήρθε ο Τιτανικός του Κάμερον το 1997. Η φήμη του Ντι Κάπριο γνώρισε πρωτοφανή άνοδο αλλά το κοινό έμεινε περισσότερο στην ομορφιά του προσώπου του παρά στην υποκριτική του ικανότητα. Ομολογώ πως ήμουν απο εκείνους που είχαν την ίδια άποψη μέχρι που έπεσα πάνω στο «The Departed» του 2006. Ο Λίο ήταν εξαιρετικός ως μυστικός αστυνομικός απέναντι στο χαφιέ Ματ Ντέιμον και τον «νονό» Τζακ Νίκολσον. Τότε ήταν που ο Μάρτιν Σκορτσέζε βρήκε τον επόμενο Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο πρόσωπο του Ντι Κάπριο. Οι επόμενες δουλειές του ήταν επιλεγμένες και πάντοτε προσέθεταν κάτι νέο στην υποκριτική του μαεστρία.
Στις μέχρι τώρα φορές της καριέρας του που έχει παέι στο Dolby Theater ως υποψήφιος έχει πέσει σε μεγάλες στιγμές άλλων ηθοποιών. Την πρώτη φορά έπεσε πάνω στον εξαιρετικό Μάρτιν Λαντό και την ταινία Ed Wood. Μετά ως Ντάνι Άρτσερ στο Blood Diamond βρέθηκε απέναντι στον Ντάνιελ Ντει Λούις του There Will Be Blood. Αμέσως μετά με το Aviator πίστεψε ότι το έχει. Όμως όυτε και τότε το χρυσό αγαλματίδιο έγινε δικό του αφού το κέρδισε ο «τυφλός» Ray στην ομώνυμη ταινία, το πρώτο Όσκαρ του Τζέιμι Φοξ. Πιο πρόσφατα ώς Τζόρνταν Μπέλφορτ έχασε από τον «οροθετικό» Μάθιου Μακόναχι του Dallas Buyers Club. Όλοι με αξέχαστες, καθοριστικές για την καριέρα τους ερμηνείες, που πιθανώς όντως να άξιζαν την αναγνώριση από την Ακαδημία.
Ο γνωστός κριτικός της «μεγάλης» οθόνης Τομ Ονίλ έχει σημείωσει πως η Ακαδημία έχει σταματήσει πλέον να βραβεύει ηθοποιούς επειδή πολύ απλά «έχει έρθει η ώρα τους». Αυτό που περιμένουν από πρωτοεμφανιζόμενους ή πεπειραμένους ηθοποιούς είναι εκείνη η στιγμή που θα παρουσιάσουν αψεγάδιαστα κάποιον δραματικό χαρακτήρα.
Κλείνοντας την ανασκόπηση της σχέσης του Ντι Κάπριο με το χρυσό αγαλματίδιο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τον Λίο, ώς έναν απο τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς της γενιάς του. Επίσης πρέπει να τονίσουμε για ακόμη μία φορά πως αξίζει το Όσκαρ για την δραματοποίηση του Χιου Γκλας. Όχι για την προηγούμενη αξιόλογη φιλμογραφία, όχι για την επιλεκτικότητα του στις ταινίες που παίζει, αλλά γιατί κατάφερε με το ρόλο του στην «Επιστροφή» να βγάλει συναίσθημα χωρίς να μιλήσει. Επειδή χρησιμοποίησε όλο το υποκριτικό του ταλέντο για να παρουσιάσει έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα κάτω απο το βλέμμα ενός απαιτητικού σκηνοθέτη όπως ο Ινιαρίτου. Απο την άλλη πλευρά, όπως σχολίασαν οι Times του Λος Άντζελες, ο Ντι Κάπριο δεν έχει ανάγκη από την αναγνώριση της Ακαδημίας κερδίζοντας το βραβείο. Είναι ένα φαινόμενο από μόνος του χωρίς τιμητικούς επαίνους και αγαλματίδια. Άλλα όλοι εμείς που ήμαστε στο πλευρό του θέλουμε να το πάρει. Για τον Ντι Κάπριο, ρε γαμώτο.