Προσπαθώντας να δώσουμε έναν τίτλο στο τι αποκομίσαμε απόψε από το Καλλονή-Ολυμπιακός (0-2) στη Μυτιλήνη, δε νομίζουμε να υπήρχε κάτι καλύτερο από το παραπάνω. Άλλωστε, το προφανές, την… παρατεταμένη δηλαδή ερυθρόλευκη «κοιλιά», την είχαμε προβλέψει σε προηγούμενο άρθρο του SR. Ο Ολυμπιακός δεν «πατά» καλά, είναι ολοφάνερο, ενώ το γεγονός και μόνο ότι καταφέρνει να νικάει -και όπως νικάει- απλώς δίνει τροφή στους επικριτές-χλευαστές του…

Ξεκινώντας από τα «ιστορικά», η αποψινή νίκη του Ολυμπιακού ήταν η 14η σε ισάριθμα παιχνίδια, με τα ρεκόρ νικών να συνεχίζουν να σπάνε από την ομάδα του Σίλβα. Κάτι που πάντως ως στοιχείο δεν εντυπωσιάζει όσο θα έπρεπε, όσο δε συνοδεύεται από το ελκυστικό ποδόσφαιρο, που έπαιζε η ομάδα του Πειραιά μέχρι και την 8η Νοεμβρίου απέναντι στον Ηρακλή εντός έδρας (το εν λόγω ματς ήταν το πρώτο, στο οποίο φάνηκε να χτυπούν «καμπανάκια» εμφανούς πτώσης στην απόδοση των Πειραιωτών).

Έκτοτε, ακολούθησε το ντέρμπι που δεν έγινε ποτέ και αγωνιστικές που ο Ολυμπιακός πήρε τα «τρίποντα», αλλά δεν άρεσε σε καμία περίπτωση, δίνοντας μάλιστα το δικαίωμα να… ξεσκονιστούν από το συρτάρι τα πάντα «ετοιμοπόλεμα» άλλοθι και να αρχίσει ξανά η συζήτηση γύρω από τη διαιτησία κλπ κλπ κλπ. Ναι, σπρώχτηκε ο Ολυμπιακός, πήρε σφυρίγματα που δεν έπρεπε να πάρει και ενδεχομένως να έπρεπε, θεωρητικά μιλώντας, να βρίσκεται 3-4 βαθμούς πίσω από τη σημερινή βαθμολογία. Όλα καλά μέχρι εδώ…

Ερχόμενοι, στο αποψινό 0-2, αυτό ήρθε με δύο πέναλτι -που ήταν και τα δύο- για τον Ολυμπιακό, ενώ το δεύτερο σήμανε και το τέλος του παιχνιδιού για την Καλλονή, που έμεινε με 10 παίκτες, λόγω αποβολής του τερματοφύλακά της, Δαύκου. Το γεγονός και μόνο, ωστόσο, ότι καταλογίστηκε δύο φορές η εσχάτη των ποινών από το διαιτητή Μάνταλο υπέρ των πρωταθλητών, αυτό σήκωσε τη γνωστή θύελλα αντιδράσεων από εκείνους που αρέσκονται να εθελοτυφλούν μαζοχιστικά μπροστά στην όποια… καμπούρα τους. Και μιας και μιλώντας για καμπούρα, η ομάδα του Λιμανιού πρέπει να κοιτάξει τη δική της. Διότι η ομάδα του Σίλβα δεν αποπνέει τη σιγουριά και την υγεία των τριών πρώτων μηνών της φετινής σεζόν.

Συμπερασματικά, η νίκη του Ολυμπιακού στη Μυτιλήνη, για το πώς ήρθε κλπ, είναι για να έχουμε να λέμε και μέσα σε αυτό περιλαμβάνεται η δημοσιογραφική ανάγκη για ίντριγκα και -ταυτόχρονα- η οπαδική ανάγκη για έκφραση της όποιας «απόγνωσης». Για μπάλα, που λόγος…

Πάραυτα, ο Ολυμπιακός είχε φάσεις αρκετές για γκολ με πρώτο το δοκάρι στο 13΄, ένα σουτ και πάλι από πλάγια δεξιά θέση/εκτέλεση φάουλ του Ντουρμάζ και μια κεφαλιά του Μιλιβόγεβιτς μετά από κόρνερ. Όλα αυτά, πριν την αποβολή του Δαύκου και με το σκορ στο 0-1. Στο ίδιο διάστημα -και μοναδική ουσιαστικά φάση στο παιχνίδι- από πλευράς Καλλονής, ο Γεωργίου με εξαιρετική ενέργεια δοκίμασε τα αντανακλαστικά του Ρομπέρτο, ο οποίος πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες αποκρούσεις στο πρωτάθλημα ως τώρα. Όλο το υπόλοιπο παιχνίδι ήταν διαδικαστικό, με τους ερυθρολεύκους να έχουν κι άλλες φάσεις, με σημαντικότερες τις δύο προσπάθειες του Ιντέγε (στο 62΄ κεφαλιά του, σε σέντρα του Ντομίνγκεζ και στο 64΄ σε τετ α τετ άστοχο, μετά από πάσα του Φορτούνη) και άλλες δύο του Τσόρι (στο 53΄ και το 63΄ από ισάριθμες μοιρασιές της μπάλας από το Φορτούνη).

Ο νεαρός δε μεσοεπιθετικός έφτασε τα 12 γκολ (σήμερα με τα δύο πέναλτι), ήταν καλός, αλλά όχι εντυπωσιακός, όπως αρέσκονται κάποιοι να σχολιάζουν μετά από οποιαδήποτε ενέργεια του Έλληνα μέσου σε κάθε παιχνίδι (εννοώντας τα μαζεμένα «κακά» ματς των «κόκκινων»). Ο Ντουρμάζ δε, που τον «αδίκησε» ο Σίλβα στην αρχική λίστα για τα παιχνίδια της Ευρώπης, αρχίζει να θυμίζει το «χαλαρό» Ντουρμάζ της περσινής σεζόν, κάτι που μπορεί να δείχνει και το άτυχο (;) οριζόντιο προσωπικό του δοκάρι απόψε, στο 13΄ και με το σκορ ακόμη στο 0-1. Ο σοβαρός και ώριμος Σουηδός, που έβγαζε μάτια στην αρχή της σεζόν, αλλά και μετά, δε νομίζουμε να αστοχούσε, ούτε γενικά στο υπόλοιπο παιχνίδι να είναι υπέρμετρα «άνετος»…

Ο Τσόρι είναι ο… Τσόρι, αλλά σε έναν Ολυμπιακό, που μοιάζει να χάνει το κίνητρό του από νωρίς, χάνεται στη μετριότητα του συνόλου. Ο Καμπιάσο ήταν και είναι σοβαρός, αλλά από τη φύση της θέση του δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά, ενώ ο Ιντέγε μοιάζει κουρασμένος. Μήπως είναι χρόνος για… περισσότερο χρόνο στο Φινμπόγκασον και τον Κολοβό (ο δεύτερος έπαιξε 15΄ απόψε);

Ευχάριστη νότα απόψε ήταν και πάλι η χρησιμοποίηση του Τσιμίκα στο τελευταίο 20λεπτο περίπου του ματς, το οποίο όμως είχε κριθεί. Μήπως, επίσης, είναι η στιγμή για περισσότερες ευκαιρίες στους «παγκίτες», προκειμένου να ταρακουνηθούν οι «βασικοί», αλλά κυρίως για να πάρουν τις ευκαιρίες τους και να αξιοποιήσουν τα κίνητρά τους όσοι υπομένουν βασανιστικά εκτός ενδεκάδας;

Ο Ολυμπιακός χρειάζεται όσο ποτέ ανάσες και ανασύνταξη δυνάμεων, καθώς και «ησυχία» για το σχεδιασμό του ενόψει Άντερλεχτ το Φλεβάρη. Η διακοπή για τις γιορτές πάντα κρύβει κινδύνους, τη δεδομένη στιγμή όμως μπορεί να λειτουργήσει μάλλον μόνο θετικά για το ερυθρόλευκο στρατόπεδο.

Υ.Γ.: Τελικά η αναβολή του ντέρμπι και η μακρά εκείνη περίοδος αγωνιστικής απραξίας μόνο κακό έκανε στον Ολυμπιακό…

Υ.Γ.: Σε πολλούς δεν αρέσει να μιλάνε κυρίως για μπάλα ή τέλος πάντων για ό, τι όμορφο μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός. Για εκείνους που θέλουν να μιλούν όμως, ας κρατήσουν τη στιγμή της εισόδου του 19χρονου τερματοφύλακα Νίκου Μάλλη (ντεμπούτο του νεαρού ποδοσφαιριστή), λίγο μετά την αποβολή του βασικού προστάτη της εστίας της Καλλονής. Μια στιγμή που συνοδεύτηκε από επευφημίες και χειροκροτήματα, η οποία παρατεινόταν όποτε ακουμπούσε την μπάλα…