Αυτό που σιχαίνομαι στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, λειτούργημα ή χόμπι (όπως θέλετε αποκαλέστε το) είναι η «αναγκαστική» ίντριγκα, καθώς αυτό είναι που πουλάει. Και πουλάει πολύ. Την ίδια στιγμή, αυτή η ίντριγκα με… ιντριγκάρει, πέρα και άσχετα με το εμπορικό του πράγματος, γιατί ο ντόρος γύρω από ένα πρόσωπο αθλητικό ή γεγονός έχει τη γοητεία του. Όταν όμως αυτή η ίντριγκα συντηρεί ή δημιουργεί τα μίση, φανατίζοντας περαιτέρω μέσω της δημιουργίας εντυπώσεων, γίνεται επικίνδυνη και η ευθύνη βαραίνει όσους την υιοθετούν…
Η σημερινή μου αναφορά δεν έρχεται ως «απάντηση» στα δημοσιεύματα που ακολούθησαν με τη λήξη της χθεσινής αναμέτρησης με τον Πλατανιά, καθώς και σημερινά κείμενα, πλήρους ειρωνείας, που μόνο κακό κάνουν σε ένα ήδη «κακό» προϊόν. Έρχεται απλώς ως μια «νηφάλια» τοποθέτηση γύρω από το φαινόμενο, διότι το… δάσος πάλι χάνεται στην όλη κουβέντα.
«Αιτία» του ξεσηκωμού ήταν η ρίψη αναπτήρα στον Κουλιμπαλί από την κερκίδα των «κόκκινων» οπαδών και δη το ότι ο Σπάθας δε διέκοψε το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός μπορεί να τιμωρηθεί και πρέπει να τιμωρηθεί, με βάση ό, τι προβλέπει ο Π.Κ. της ΕΠΟ. Αυτό είναι όλο, ανεξάρτητα αν ο Σπάθας λανθασμένα δε διέκοψε το παιχνίδι, ή δεν κατάλαβε και δεν το διέκοψε, ή δεν ήθελε να καταλάβει, όπως επιθυμούν κάποιοι διακαώς να συμβαίνει (λες και πρόκειται για τον… Κολίνα ή κάποιον ρέφερι, που έχει το αλάνθαστο του Πάπα, ας πούμε).
Σύμφωνοι, από το μετερίζι μας πρέπει να πιέζουμε πολύ, προκειμένου να εφαρμόζονται ίσα μέτρα και σταθμά και να υπάρχει ισονομία στην απονομή της αθλητικής δικαιοσύνης. Το «δάσος» όμως το λαμβάνουμε υπόψη ή κοιτάμε μόνο το «δεντράκι», που μας αρέσει;
Πηγαίνω λίγο πίσω στο χρόνο και παραθέτω ένα απόσπασμα από το τι έγραφα, εδώ στο SR, λίγη ώρα μετά το αναβληθέν ντέρμπι στη Λεωφόρο:
‘‘(…) οι πρώτες αντιδράσεις κάποιων -μια βόλτα στα social media αρκεί- περιορίζονται στο να βλέπουν μεροληπτικές στάσεις από πλευράς υπευθύνων διεξαγωγής του αγώνα, αντί να καταδικάζουν και ΜΟΝΟ τα αρνητικά γεγονότα (…) Κουβέντες για το ότι πρέπει να μπει το «μαχαίρι στο κόκκαλο» σχετικά με τη βία στα γήπεδα και άλλα τέτοια κλισέ δε θα δείτε από δω. Δεν είναι το πρόβλημα η Λεωφόρος. Δεν είναι το πρόβλημα το Καραϊσκάκη ή το ΟΑΚΑ. Δεν είναι η Τούμπα. Το πρόβλημα είναι εκείνοι που δε σέβονται τους «ειρηνικούς» διπλανούς τους, με τους οποίους βρίσκονται για τον ίδιο λόγο μες στο γήπεδο (…)’’.
Αυτό ίσχυε και για χτες, αυτό πρέπει να ισχύει πάντα. Στάθηκε κανείς εχτές στο ότι έπεσε ένας αναπτήρας ή οτιδήποτε άλλο και ευτυχώς δεν τραυμάτισε τον παίκτη του Πλατανιά; Στάθηκε κανείς ποτέ σε αντίστοιχα περιστατικά, που συμβαίνουν κατά κόρον και δεν αναφέρονται καν, πόσο μάλλον καταδικάζονται από τους ανθρώπους των Μέσων; Το σημαντικότερο είναι αν θα τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός, επειδή τιμωρήθηκε και ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ ή ο ΠΑΟΚ ή να εξαλειφθεί η βία (και φυσικά, πρέπει να τιμωρηθεί, επαναλαμβάνω, για τους φίλους μου τα «Ορκς»); Πως, στο μεταξύ, θα εξαλειφθεί η βία, όταν οι «λειτουργοί» των ΜΜΕ λειτουργούν ως υπερασπιστές του τάδε ή του δείνα, γράφοντας σχεδόν οπαδικά (και χειρότερα, διότι ένας «απλός» οπαδός ίσως δεν είναι τόσο ικανός να συντάξει ένα ειρωνικό και καλογραμμένο κείμενο, ούτε είναι «δουλειά» του);
Είναι πολύ εύκολο τώρα να με χαρακτηρίσει κάποιος υπερασπιστή του Ολυμπιακού. Είτε επειδή έτσι τον βολεύει, είτε επειδή απλώς δεν μπορεί να δει με απόσταση το συναίσθημά του όταν στέκεται μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο. Μπορεί βέβαια απλώς να ξέρει πως αυτό που θα συντάξει, είναι «ό, τι πρέπει» για να πουλήσει καλά σε «εχθρούς και φίλους».
Στα 17 και τα 20 μου χρόνια κι εγώ ανέτρεχα βλακωδώς στο παρελθόν για να αντικρούσω επιχειρήματα σχετικά με περιστατικά βίας και ατιμωρησίας όπως, «Γιατί τότε, που έπεσε ο καφές στη μούρη του Μαυρογενίδη, ήταν καλά;» ή «Κάηκε το ΣΕΦ, αλλά εσείς κάνατε λιγότερα πέρυσι στο ΟΑΚΑ, που κουφάθηκε ο Αργυρόπουλος;». Το νόημα, κοινώς, κι εγώ το έχανα τότε, επειδή τολμούσα να μπαίνω σε τέτοια κουβέντα. Μεγαλώνουμε, όμως, «συνάδελφοι», αν μου επιτρέπετε…
Το ζήτημα δεν είναι το ποιος έκανε τα περισσότερο ή λιγότερο σοβαρά επεισόδια. Το ζητούμενο είναι να ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ!!! Φυσικά και πρέπει να υπάρχει ισονομία. Φυσικά και πρέπει οι πολίτες/φίλαθλοι/οπαδοί να νιώθουν ότι υπάρχει ίση αντιμετώπιση. Οποιαδήποτε όμως αγανάκτηση και πράξη βίας από πλευράς τους, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όσο κι αν νιώσουν ότι ενδεχομένως εξαπατούνται. Τα δημοσιεύματα, λοιπόν, που «κόβονται» -και δημοσιεύονται εν ριπή οφθαλμού από το σφύριγμα της λήξης ενός διαιτητή- όχι για το δίκαιο, αλλά για να «πουλήσουν», πετυχαίνουν το σκοπό τους, αλλά εμμέσως δίνουν άλλοθι και σε έναν κόσμο που βράζει, όχι επειδή τον νευρίασε -μη γελιόμαστε- η όποια αδικία στο γήπεδο…
Γνωρίζετε όλοι, στο μεταξύ, πως δεν υπάρχει «ελεύθερη» δημοσιογραφία, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις. «Ελεύθερη» όμως δε σημαίνει τυφλά οπαδική και κομπλεξική, είτε ασχολούμενη με τα πολιτικά είτε με τα αθλητικά δρώμενα. «Είναι κάποιοι χαρακτήρες, τελειωμένοι αναπτήρες», λέει το ρετρό πλέον άσμα της λαϊκής Άντζελας. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να κακοχαρακτηρίσω ως «τελειωμένους» όσους βάζουν την ίντριγκα πάνω από όλα, ακολουθούμενοι πέρα από την εμπορική σκοπιμότητα και από την οπαδική τους προτίμηση ίσως.
Τουλάχιστον, πολλοί από αυτούς είναι ειλικρινείς, ως προς το τελευταίο. Όλοι όμως, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι δημιουργούν συνειδήσεις και διαμορφώνουν απόψεις. Δυστυχώς. Και αυτό είναι μεγάλη ΕΥΘΥΝΗ. Τουναντίον, δεν είναι καθόλου τελειωμένοι, όταν χωρίς να το αντιλαμβάνονται (;) βάζουν δυνατές φιτιλιές, ώστε να διαιωνίζεται η συνολική σαπίλα. Φιτιλιές από μένα, λοιπόν, δε θα δείτε κι ας βγω εγώ «τελειωμένος» τελικά…