Ο Μπέσνικ Χάσι ήρθε σαν “κομήτης” στον Ολυμπιακό. Πέτυχε τον πρωταρχικό στόχο της σεζόν, άγγιξε την αναγνώριση-αποδοχή όμως σε λιγότερο από ένα μήνα κατάφερε να αφήσει πίσω του καμμένη γη και τον αντικαταστάτη του Τάκη Λεμονή να πρωταγωνιστεί σε ένα ερυθρόλευκο “Mission Impossible”.

Γράφει ο Δημήτρης Γιαννούκος

Τι όμως πέτυχε ο Κοσσοβάρος τεχνικός και γιατί κατάφερε να φύγει ως αποτυχημένος; Ο Χάσι προσελήφθη για να περάσει τα προκριματικά στάδια του Champions League και να βάλει τον Ολυμπιακό στους ομίλους της Διοργάνωσης. Η επιλογή έγινε αποκλειστικά με αυτό το κριτήριο, καθώς δεύτερη σεζόν μακρυά από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση θα επέφερε τεράστιο πλήγμα στο πρεστίζ, στη ψυχολογία και στα ταμεία του συλλόγου. Οι ιθύνοντες και “εμπνευστές” της επιλογής του Χάσι όμως παρέβλεψαν μειονεκτήματα όπως το γεγονός της πρόωρης αποπομπής του από τη Λέγκια, αλλά και ποιοτικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς του, αφού ο Κοσοβάρος από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις έμοιαζε πως σαν να τον καταλάμβανε η τεράστια πίεση της θέσης ενώ παράλληλα αισθάνονταν… λίγος για τα ηνία του απαιτητικού αυτού συλλόγου που είναι εθισμένος στην διαρκή επιτυχία.

Ο Χάσι τα κατάφερε λοιπόν με σχετική άνεση παρουσιάζοντας μια ομάδα αήττητη σε 4 ευρωπαϊκά παιχνίδια με Ριέκα και Παρτιζάν (3 νίκες, 1 ισοπαλία). Η επιτυχία αυτή προφανώς και του πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό, όμως δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε πως έκρυψε κάτω από το “χαλί” αρκετά προβλήματα τόσο σε στελέχωση του ρόστερ όσο και σε τρόπο διαχείρισης παικτών αλλά και του κάθε εν εξελίξει παιχνιδιού.

  • Ο Ολυμπιακός έχει στο ρόστερ του 5 στόπερ με τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά (ύψος και δύναμη) και τα ίδια μειονεκτήματα (έλλειψη ταχύτητας και εμπειρίας). Ένγκελς, Σισέ, Βούκοβιτς, Νικολάου και Μποτία σε όποια πιθανή δυάδα έχουν τρανταχτά ελλείμματα για το επιθετικογενές ποδόσφαιρο που ήθελε να παίξει ο Χάσι. Για αυτό οπισθοχώρησε ο πιο γρήγορος και έμπειρος Ρομαό.
  • Ζήτησε και πήρε παίκτες που ήξερε πολύ καλά από τα περάσματά του σε Πολωνία και Βέλγιο. Ειδικά οι Οφόε και Ζιλέ ήταν βασικοί από τα πρώτα φιλικά πριν καν κατέβουν από το αεροπλάνο στο Ελ. Βενιζέλος.
  • Η ομάδα έμεινε με καθαρό 6άρι μόνο τον Ζντιέλαρ μετά τη φυγή του Σιώπη και την οπισθοχώρηση του Ρομαό. Μόνο που ο Σέρβος δεν υπολογίζονταν αρχικά αφού δεν έβγαιναν από την 11άδα οι Ζιλέ-Οφόε στον άξονα.
  • Η έλλειψη καθαρού φορ (9αριού) με αγωνιστικό εκτόπισμα, που να έχει έφεση στο σκοράρισμα. Οι Εμενίκε, Μπεν, Ανσαριφάρντ δεν είναι τέτοιοι και ο Τζούρτζεβιτς αγωνίζονταν σε κατώτερης ποιότητας πρωτάθλημα και σίγουρα είναι μια επένδυση που αν βγει, θα χρειαστεί χρόνο και υπομονή.
  • Και τέλος ακραίοι με τεράστιες αδυναμίες. Αμυντικά αφερέγγυα ή ντεφοερμέ μπακ (Ομάρ, Κούτρης, Φιγκέιρας), ακραίοι εργάτες με φοβερή αδυναμία στα ποιοτικά τελειώματα φάσεων (Πάρντο, Σεμπά) και τον ποιοτικό επιθετικά αλλά… μπλαζέ Καρσελά.

Ένα mix εκρηκτικό, που αν το συνδυάσουμε με τις τακτικές επιλογές του Χάσι είναι καταστροφικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η λανθάνουσα αίσθηση υπεροχής με την οποία αντιμετώπισε την Σπόρτινγκ Λισαβώνας. Ψηλά η άμυνα με τα αργά στόπερ, και η πεντάδα με Οφόε, Ζιλέ, Μάριν, Καρσελά, Φορτούνη που δεν έκοβε ούτε με… βαλέ. Τα αποτελέσματα γνωστά…

Αλλά και στην Ελλάδα τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Παρά τις δυο νίκες με την πρωτάρα Λαμία και την αδύναμη εκτός έδρας ΑΕΛ, ήρθαν οι ισοπαλίες κόντρα σε Ξάνθη και Αστέρα Τρίπολης και η τραγική ήττα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ (3-2) αν και στο 60′ προηγούνταν με 2-0. Η ήττα από την ΑΕΚ ξεχείλισε το ποτήρι και έφερε τον Λεμονή εκ νέου στον πάγκο του Ολυμπιακού να αντικαταστήσει τον… αντικαταστάτη του μετά το τέλος της περασμένης σεζόν.

Η νέα θητεία του Λεμονή στον πάγκο άρχισε με δυο ήττες από Γιουβέντους και Ατρόμητο, με τον Έλληνα τεχνικό να χαρακτηρίζει την κατάσταση ως τη χειρότερη από τις τέσσερις φορές που ανέλαβε την ομάδα. Και πως να μην ισχύει αυτό όταν:

  • Η ομάδα παρουσιάζεται άδεια και με θολωμένο μυαλό στα τελευταία 20′-30′ της κάθε αναμέτρησης.
  • Πέρα από τις σέντρες από τα πλάγια και τις γιόμες από την άμυνα δεν υπάρχει σαφής σχεδιασμός επιθέσεων, ούτε και “κομπίνες” στην εκτέλεση στημένων φάσεων.
  • Η άμυνα να παραπαίει καθώς στα πρώτα 12 ματς της σεζόν μόλις σε δυο δεν δέχτηκε γκολ, με συνολικό παθητικό 17 τερμάτων, δείχνοντας ικανή να δεχτεί γκολ από τον καθένα και με κάθε τρόπο.
  • Και την εξόφθαλμη ανομοιογένεια της ομάδας που δεν έχει συνοχή, αλληλοκάλυψη και συνεργασίες από την έλλειψη σταθερού σχήματος σε συνεχόμενες αναμετρήσεις.

Φτάσαμε λοιπόν στις αρχές Σεπτέμβρη και όποιον και αν ρωτήσεις 100 άτομα για τους βασικούς παίκτες του Ολυμπιακού θα πάρεις… 101 απαντήσεις. Ο Λεμονής λοιπόν έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεση του για να παρουσιάσει μια… νέα ομάδα. Να της μάθει να έχει ένταση για μεγαλύτερο διάστημα στους αγώνες, να της μάθει να αμύνεται αποτελεσματικά και κυνικά, σε χαμηλότερα μέτρα, αλλά και να επιτίθεται με σύστημα και… σημεία αναφοράς και όχι σαν ασκέρι με γιούργιες και αναλαμπές. Πρέπει να ξανακερδίσει τους “καμένους” από τον Χάσι Φορτούνη και Καπίνο αλλά και να φτιάξει επιτέλους έναν κορμό και ένα σύστημα που θα ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των παικτών του, τα οποία όπως αναφέρει σε συνεντεύξεις τύπου, δεν είναι αυτά που θα ήθελε.

Με λίγα λόγια πρέπει να επανέλθει η λεγόμενη ποδοσφαιρική κανονικότητα που από κανόνας έγινε… ανέκδοτο στου Ρέντη. Προφανώς και απλά βάζοντας τους παίκτες στις κανονικές τους θέσεις δεν είναι η λύση σε όλα τα δεινά. Ο χρόνος είναι όμως εχθρός αφού η προοπτική της Ευρώπης έχει γίνει πλέον τυπική διαδικασία και η απόσταση από τους πρωτοπόρους της Super League βρίσκεται ήδη στο -5.

Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του “Mission Impossible” τότε ποιος είναι…

Πηγή: www.sportotal.gr

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΡΘΡΑΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ