Απαγόρευση μετακίνησης οπαδών, κάρτα φιλάθλου σήμερα, περισσότερο αυστηρός ποινικός ποδοσφαιρικός κώδικας κ.ο.κ.. Αλλά η βία… βία! Υπάρχει και θα υπάρχει, όχι επειδή δεν ακολουθεί τιμωρία και σωφρονισμός για τους φυσικούς αυτουργούς, αλλά επειδή το πρόβλημα είναι κατά πολύ βαθύτερο.
Θέλοντας να γράψω σχετικά με τη βία στο ποδόσφαιρο και τα περιβόητα μέτρα αντιμετώπισής της, αναζήτησα στο αρχείο ένα άρθρο μου τον περσινό Δεκέμβρη σχετικά με το μέτρο απαγόρευσης της μετακίνησης οπαδών. Για το πώς και αν έχει αποδώσει καρπούς ως μέτρο, αν είναι ηθικά σωστό και για το ποιοι τελικά είναι αυτοί που την πληρώνουν. Παραθέτω ενδεικτικά κάποια σημεία του, πριν φτάσω στην «τωρινή» κάρτα φιλάθλου:
(…) Φαίνεται ότι σε υψηλής επικινδυνότητας ματς το μέτρο της απαγόρευσης των μετακινήσεων έχει αποδώσει, υπό την έννοια μόνο ότι δεν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ των «θερμόαιμων» οπαδών των αντιμαχόμενων πλευρών. Από εκεί και πέρα, ο πόλεμος με τις δυνάμεις των ΜΑΤ αποτελεί συχνό φαινόμενο, εφόσον απουσιάζει το αντίπαλο «φίλαθλο» δέος. Ακόμη δε, τη νύφη μπορεί να πληρώσει η αποστολή της φιλοξενούμενης ομάδας (σ.σ. σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;).
(…) Σε όλη αυτήν τη συζήτηση, υπάρχουν αντικρούσεις διότι οι μάζες όσο ομοιογενείς μοιάζουν, τόσο διαφορετικές μπορεί να είναι. Δεν είναι όλοι κάφροι, εκείνοι που επιλέγουν να πάνε στο γήπεδο, δεν επωάζονται όλοι με τις ίδιες επιθετικές και άσχετες με το πάθος του ποδοσφαίρου διαθέσεις.
(…) Η βία στο ποδόσφαιρο δεν αντιμετωπίζεται με ένα μέτρο που επί της ουσίας απλώς απαγορεύει το «τετ α τετ» των κάφρων εντός του γηπέδου. Το ζήτημα είναι να πάψει η εκκόλαψη των κάφρων, κάτι που ξεπερνά το ποδόσφαιρο και έχει να κάνει καθαρά με τις δομές της κοινωνίας και τις επιλογές της πολιτείας. Από τη στιγμή που χάνεται ο ρομαντισμός στο ποδόσφαιρο στο έλεος της συνεχώς ανερχόμενης σαπίλας και των επιχειρηματικών συμφερόντων, είναι άδικο και απαράδεκτο, όσοι ακόμη αντιμετωπίζουν την «μπάλα» ως μπάλα και όχι ως πόλεμο, να στερούνται την ομάδα τους σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι (σ.σ. θα μου πείτε, εδώ τη στερήθηκαν στο εντός έδρας ματς το περασμένο Σάββατο στη Λεωφόρο εξαιτίας «λίγων»).
(…) «Μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι μας και είχαν δίκιο μάλλον. Όμως στην εξεταζόμενη περίπτωση, η έννοια του μέτρου αντικαθίσταται από την έννοια και πρακτική του ημίμετρου. Κάτι σαν το ολίγον ψέμα. Επομένως, με μισές αλήθειες δεν πας μπροστά, μόνο φαινομενικά αντιμετωπίζεις μια κατάσταση και είναι βέβαιο ότι θα καταλήξεις και πάλι στην ίδια συζήτηση.
Φτάνοντας, λοιπόν, στην κάρτα φιλάθλου, ο θεατής θα πρέπει να παραχωρήσει το ΑΜΚΑ του, προκειμένου για την έκδοσή της. Αν δεν έχει κάποιος «μύγα», κατά κάποιον τρόπο, δε θα έπρεπε να ανησυχεί -θεωρητικά- για κάτι, αφού αυτό θα αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για είσοδο στους αγωνιστικούς χώρους.
Η κάρτα φιλάθλου έχει εγείρει αντιδράσεις σε οργανωμένους οπαδούς, που επίσης δεν πρέπει να τσουβαλιάζονται, χαρακτηριζόμενοι όλοι ως κάφροι. Δεν αποδέχονται την παραχώρηση προσωπικών δεδομένων, προκειμένου να παρακολουθήσουν την ομάδα τους, ενώ πρόσφατο, ενδεικτικά, είναι το μήνυμα των απεχόντων οπαδών του Ατρομήτου «ΚΑΡΤΑ, ΑΜΚΑ, ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ΑΦΜ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ;».
Την ίδια ώρα το εκάστοτε εισιτήριο είναι ονομαστικό, ενώ είθισται ο αγοραστής του ακόμα και σε σύγχρονα γήπεδα, όπως πχ το “Γ.Καραϊσκάκης” ή το ΟΑΚΑ, να μην τηρεί πάντα την υπόδειξη του εισιτηρίου του. Κοινώς, δεν κάθεται πάντα εκεί που «πρέπει», καθώς συνήθως τα γήπεδα δε γεμίζουν ασφυκτικά, άρα υπάρχουν… πολλές επιλογές για το θεατή φίλαθλο να επιλέξει θέση.
Κλειστό κύκλωμα -πρέπει να- παρακολουθεί τις κερκίδες, για την πρόληψη επεισοδίων ή την ανακάλυψη των εκάστοτε ταραξιών, όταν συμβαίνουν. Αλήθεια, πόσο εύκολο είναι ο κύριος Γιώργος (τυχαίο το όνομα) να κάτσει στη θέση του «Ούρουκ Χάι» Παναγιώτη, που επίσης κάθεται σε άλλη θέση και ο οποίος όμως πέταξε το καπνογόνο από το κάθισμα όπου λανθασμένα δεν κάθισε ο πρώτος; Κάλλιστα, αν δε λειτουργούν κάμερες, ο κ. Γιώργος μπορεί να βρεθεί με χειροπέδες…
Πολλοί δε, από το σινάφι μας κυρίως, μιλώντας για το ζήτημα της βίας στο ποδόσφαιρο γενικότερα, κάνουν λόγο για «θατσερικού» τύπου αντιμετώπιση της, με γήπεδα/θέατρα, χωρίς επεισόδια και παρατράγουδα για ένα προϊόν αψεγάδιαστο. Αυτό είναι το ένα κομμάτι όμως, που θέλει τη «βιτρίνα» καθαρή και το πρόβλημα, που αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο, κάτω από το χαλί. Άρα μιλάμε για ένα ακόμη ημίμετρο. Σκεφτείτε απλώς πόσοι δέρνονται και μαχαιρώνονται εκτός γηπέδων στην Αγγλία με αφορμή και «ταμπέλα» τους τα αθλητικά κλαμπς, που υποστηρίζουν. Είναι οι ίδιοι που μπαίνουν και μέσα στα αξιοζήλευτα, αμιγώς ποδοσφαιρικά γήπεδα του «Νησιού».
Σημασία, λοιπόν, δεν έχει να θωρακιστεί μόνο ένα προϊόν ούτως ή άλλως υποβαθμισμένο, όπως το εγχώριο ποδόσφαιρο. Σημασία έχει οι κάφροι να περιοριστούν από τους ίδιους τους οπαδούς πρώτα ή καλύτερα να πάψουν να γαλουχούνται με ανούσιο κόμπλεξ και μίσος. Καμιά κάρτα φιλάθλου, κανένα μέτρο απαγόρευσης μετακίνησης και καμιά οικονομική αφαίμαξη των ΠΑΕ με αυστηρές ποινές δεν μπορούν να μειώσουν το φαινόμενο. Παιδεία το λένε, αρχίζει από τα «κάτω» και θέλει πολλή, πολλή δουλειά. Όλα τα άλλα είναι για κατανάλωση…