Άραγε, το Καραϊσκάκη θα είναι γεμάτο αύριο στην αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Βέροια; Πολύ δύσκολα, αν και με νίκη οι γηπεδούχοι κατακτούν και μαθηματικά το 43ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Και γιατί -μάλλον- δε θα είναι;
Διότι το ματς αυτό ακολουθεί μόλις τρεις μέρες μετά τον οδυνηρό αποκλεισμό από την Άντερλεχτ στον ίδιο χώρο κι ενώ οι «φίλοι» του Ολυμπιακού είχαν προσδοκίες για συνέχεια στο Γιουρόπα Λιγκ.
Διότι φέτος, πέρα από τα μεγάλα ματς, ποτέ δεν ήταν γεμάτο, κάτι λογικό αν αναλογιστεί κανείς τα οικονομικά δεδομένα της εποχής, αλλά και τον… κορεσμό από το «κακό» ελληνικό πρωτάθλημα, που επικαλούνται πολλοί.
Διότι πολλοί καλο-έμαθαν στις καλές παρουσίες των τελευταίων χρόνων στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, που πάντα δημιουργούν βλέψεις για μεγάλα πράγματα, αλλά συνήθως Φλεβάρη-Μάρτη αυτές τελειώνουν μετά από έναν φυσιολογικό -αν το δούμε με καθαρό μυαλό- αποκλεισμό.
Διότι ο «καλός» Ολυμπιακός, που ξεκινά καλά, αλλά «σκάει» στα μισά -μιλώντας ειδικά για τα τελευταία χρόνια- είναι που τους καλόμαθε.
Διότι κάποιοι ξεχνούν εύκολα ή έστω πείθονται και ενστερνίζονται ενδόμυχα το χλευασμό, τη λοιδορία και την υποτίμηση μιας επάξιας κατάκτησης -του πρωταθλήματος εν προκειμένω- που «άλλοι» θα το ήθελαν περισσότερο και από το Τσάμπιονς Λιγκ στις μέρες μας…
Διότι κάποιοι δεν έζησαν τα «πέτρινα» χρόνια του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού και δεν κουβαλούν απωθημένα από τότε, μαθαίνοντας και ζώντας την ομάδα του Πειραιά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι έπειτα.
Διότι κάποιοι που τα έζησαν, απλώς τα άφησαν πίσω, σκεπτόμενοι πορείες ευρωπαϊκές κατά βάση, χωρίς να καταλαβαίνουν πως παίζουν κι άλλοι μπάλα (σ.σ. οι συνήθως ανώτεροι αντίπαλοι) και ποια είναι τα «κουκιά» μιας ελληνικής ομάδας στις διασυλλογικές διοργανώσεις.
Διότι είναι εύκολο να μη θυμάσαι που ήσουν και που έφτασες. Κι ας ήθελε πολύ χρόνο, κι ας φαίνεται πως υπάρχει κορεσμός…
Διότι είναι εύκολο να είσαι εκστασιασμένος στα καλά και να… σκοτώνεις για ένα εισιτήριο, αλλά να γυρίζεις την πλάτη μετά από μια μεγάλη γκέλα (κι ας μην είναι η πρώτη, αλλά και μαθηματικά ούτε η τελευταία).
Πως έχουν τα πράγματα; Η αλήθεια είναι πως το φετινό πρωτάθλημα κρίθηκε νωρίς. Ο Ολυμπιακός άλλοτε ικανοποίησε αρκετά με την απόδοσή του και όλοι τον χειροκρότησαν και άλλοτε κούρασε πολύ. Δε θα το πάμε όμως μακριά. Πριν έξι μέρες οι «ερυθρόλευκοι», σε μια μεσημεριανή συνάντηση, όπως η αυριανή απέναντι στη Βέροια στις 15:00, «πέταγαν», είχαν όρεξη, έβαλαν πολλά γκολ και σε τελική ανάλυση έπεισαν ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν.
Σκεφτείτε μόνο όσοι πήγατε γήπεδο πόσο γεμάτοι φύγατε ή όσοι «χαραμίσατε» δύο ώρες από την Κυριακή σας στην τηλεόραση, για να δείτε τον Ολυμπιακό να νικάει με τεσσάρα την ομάδα από το Περιστέρι, πόσο ωραία νιώσατε.
Σύμφωνοι, η αξία του αντιπάλου παίζει ρόλο, αλλά το βασικό ζητούμενο δεν είναι η ομάδα να παίζει καλή μπάλα; Το ζητούμενο δεν είναι το πάθος και η όρεξη από όλους τους παίκτες για θέαμα, είτε παίζουν με την Κωλοπετινίτσα είτε με την… Μπαρτσελόνα (με τη διαφορά ότι στη δεύτερη περίπτωση ο Ολυμπιακός πρέπει να αρκείται σε πολύ παθητικό ρόλο); Το ζητούμενο δεν είναι να κατακτώνται τρόπαια, που μένουν στην ιστορία, που είναι εκείνα που τη γράφουν και τη δίνουν παρακαταθήκη σε… νέους εν δυνάμει καλομαθημένους; Αυτό δε σημαίνει ότι επικροτούμε το γνωστό «καλύτερος πρώτος στο χωριό παρά τελευταίος στην πόλη, αλλά ότι τονίζουμε την πραγματικότητα, πατώντας στη… γη!
Είναι θεμιτό ο κόσμος να απαιτεί και να ζητά παραπάνω και να νιώθει έναν κορεσμό από τα… εγχώρια κατορθώματα, που μοιάζουν τα τελευταία χρόνια σχεδόν σίγουρα. Αυτό όμως δεν πρέπει να ενέχει αγνωμοσύνη -και δε μιλάμε για… προέδρους και συναφή- ή άγνοια για το ποιες είναι οι δυνατότητες ενός ελληνικού κλαμπ, όσο και αν έχει ξεφύγει για τα «ντόπια» δεδομένα.
Ναι, ο Ολυμπιακός έχασε μεγάλη ευκαιρία φέτος απέναντι στην όχι καλύτερη Άντερλεχτ. Αλλά οι ευκαιρίες δε σταματούν εδώ. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά ενός προπονητή που ακόμη μαθαίνει, που κάνει πολλά σωστά, αλλά έχει κάνει και λάθη. Θέλει χρόνο, υπομονή και στήριξη για να δείξει που μπορεί να φτάσει τον Ολυμπιακό, αν παραμείνει στο Λιμάνι. Ναι, τα έχετε ξαναδιαβάσει αυτά στο παρελθόν, αλλά πρέπει να κοιτάμε όλοι την πραγματικότητα, στην οποία σχεδόν πάντα αγνοείται η έννοια «υπομονή».
Όσοι λοιπόν έχουν επιμονή και υπομονή, δεν έχουν απογοητευτεί τόσο, δεν είναι κοντά μόνο στα καλά και ξέρουν που… πατούν τα πόδια τους ή μέχρι που μπορούν να πατήσουν μελλοντικά, αύριο πρέπει να βρεθούν στις κερκίδες του Καραϊσκάκη και να δημιουργήσουν μια γιορτή. Να γεμίσουν τις κερκίδες και να δείξουν ότι θέλουν και τη φετινή κούπα…
Γιατί φίλοι μου ρομαντικοί και λιγότερο ρομαντικοί, που στηρίζετε τα «ερυθρόλευκα», καλώς ή κακώς, μεθαύριο με το βάζελο, τον αεκτζή, τον παοκτζή και τους λοιπούς θα τα λέτε και θα κάνετε καζούρα. Και πιστέψτε μας, θα ήθελαν πολύ να είναι στη θέση σας, να γιορτάζουν ακόμη ένα τρόπαιο και να αντιλαμβάνονται ότι η «μισή» τους περίπου ιστορία (43 κούπες σε 91 χρόνια ζωής) τους βρίσκει πρωταθλητές…
